آیدا چهرقانی

کاش کسی بود که معنی کلمه ها را می دانست

همه چیز را مثل کتاب های درسی نمی خواند

کاش آدم های قدیمی که یک فنجان چای در کنارشان مثل نشتن در بهشت بود باز هم بودند

کاش پدرم با یک دست نعلبکی که عکس گنجشک روی شاخه سبز درخت بود می آمد

روزگار به سرعت آدم هایی که از کودکی می شناختم را جابجا کرده

اما پائیز انگار تنها فصلی است که مهر را می شناسد و خاطره مهربانان را باید زنده نگهدارد

آیدا چهرقانی ...

به گاه شاه نامهفردوسی » شاهنامه » ضحاک »بخش ۱۲جهاندار ضحاک ازان گفت‌گویبه جوش آمد و زود بنهاد رویچو شب گردش روز پرگار زدفروزنده را مهره در قار زدبفرمود تا برنهادند زینبران باد پایان باریک بینبیامد دمان با سپاهی گرانهمه نره دیوان جنگ آورانز بی‌راه مر کاخ را بام و درگرفت و به کین اندر آورد سرسپاه فریدون چو آگه شدندهمه سوی آن راه بی‌ره شدندز اسپان جنگی فرو ریختنددر آن جای تنگی برآویختندهمه بام و در مردم شهر بودکسی کش ز جنگ آوری بهر بودهمه در هوای فریدون بدندکه از درد ضحاک پرخون بدندز دیوارها خشت و ز بام سنگبه کوی اندرون تیغ و تیر و خدنگببارید چون ژاله ز ابر سیاهپئی را نبد بر زمین جایگاهبه شهر اندرون هر که برنا بدندچه پیران که در جنگ دانا بدندسوی لشکر آفریدون شدندز نیرنگ ضحاک بیرون شدندخروشی برآمد ز آتشکدهکه بر تخت اگر شاه باشد ددههمه پیر و برناش فرمان بریمیکایک ز گفتار او نگذریمنخواهیم برگاه ضحاک رامرآن اژدهادوش ناپاک راسپاهی و شهری به کردار کوهسراسر به جنگ اندر آمد گروهاز آن شهر روشن یکی تیره گردبرآمد که خورشید شد لاجوردپس آنگاه ضحاک شد چاره جویز لشکر سوی کاخ بنهاد رویبه آهن سراسر بپوشید تنبدان تا نداند کسش ز انجمنبه چنگ اندرون شست یازی کمندبرآمد بر بام کاخ بلندبدید آن سیه نرگس شهرنازپر از جادویی با فریدون به رازدو رخساره روز و دو زلفش چو شبگشاده به نفرین ضحاک لببه مغز اندرش آتش رشک خاستبه ایوان کمند اندر افگند راستنه از تخت یاد و نه جان ارجمندفرود آمد از بام کاخ بلندبه دست اندرش آبگون دشنه بودبه خون پری چهرگان تشنه بودز بالا چو پی بر زمین برنهادبیامد فریدون به کردار بادبران گرزهٔ گاوسر دست بردبزد بر سرش ترگ بشکست خردبیامد سروش خجسته دمانمزن گفت کاو را نیامد زمانهمیدون شکسته بب آیدا چهرقانی ...ادامه مطلب